بی تو بهـار ما همان فصل خزان است           بـاد بـهــاری شـعـلـۀ آتـشـفـشـان اسـت

در جـاده ایـم و پـای رفـتـن را نـداریـم           بـار فـراق تــو به دوش ما گـران است

عمری گذشت و رنگ ساحل را ندیدیم           از بس که این دریای هجران بیکران است

نشکـست بغـض انتـظار...اشکی نیامد           در چشم، خار ودر گلوهم استخوان است

گر چه بـدیـم آقـا مگـر مـا دل نـداریم؟           فـیـض تمـاشای تو سـهـم دیگران است

حق داری اصلاً رو بگردانی تو از ما           زیرا دل ما جای عشق ایـن و آن است

اوضاع درهـــم بـرهـــم آلـــودگـان را           وقتی که می بینی چه حاجت بربیان است

مردم همه دنبال عیش ونوش خـویشند           هرکس که میبینی به یک جایی روان است

مـردم! بـتـرسـیـد از عـذاب نـاگـهـانـی           وای ازعذابی که هجومش ناگهان است

عید و خوش آمد گـویی و شادی نداریم           وقـتی که پـای فـاطـمیّـه در میان است

حـرمـت نگـه داریـد عـزادار است آقـا           از داغ مـادر گـریه هایش بی امان است

تا که بـلا نـازل نگـردد، مثل زهـرا...           دست دعـای او بـه سمت آسمان اسـت

ای وای مـادر، وای مـادر، وای مـادر           هر صبح و ظهر و شب سه وعده روضه خوان است

با اشک، روی قـبر مخـفی می نـویـسد           مادر چـرا دنـیا بـه ما نامهـربان است؟